Hij is opeens weg. Politie belt en vraagt ons:’ als jullie hem zien laat het weten’. Via een mail van een familielid krijgen we te horen dat hij op adem aan het komen is van zijn rollende dakloze avontuur.
Buiten Utrecht is hij herstellende van de Russische Brandewijn. Helga mailt hem dat we een tijdelijk een kamertje voor hem hebben. Deze intelligente man laat aan de telefoon heel tactisch een stilte vallen. Uiteindelijk zegt hij de zalige zin in geaffecteerde toon‘ ik zal het in overweging nemen’.
We spreken donderdag af dat hij kan komen kijken.
Ik sta op de afgesproken tijd voor de deur. Het duurt even. In de verte zie ik een man met een zonnebril, hij loopt een beetje als Lucille Werner. Eenmaal dichterbij zie ik een keurig geknipte man en herken ik hem pas. Ik vraag waar is de rolstoel? Staat nog ergens bij de politie. Dinsdag betrekt hij de kamer en vraagt hebben jullie WiFi !