Klik hier als de podcast niet zichtbaar is. Open PodcastIk zit in het restaurant van de nieuwe energie van stichting de Binnenvest in Leiden.Een pracht van een gebouw. In het gebouw is de inloop/ nachtopvang voor daklozenondergebracht, vergaderzalen en allerlei jonge ondernemers zitten er. Dereceptioniste verstaat de kunst om ons warm te ontvangen en op een humorvollemanier.Ik krijg een heerlijk latte machiato. De groep wordt drie kwartier
Na wat omzwervingen is de Zeeuw, Bauke uiteindelijk als veldwerker in Utrecht terecht gekomen. Achteraf niet verwonderlijk als je de podcast beluisterd hebt. Een man die een goede energie om zich heen heeft. Een man waarbij je alleen al door zijn stem rustig wordt. Een man die van de binnenstad en de singels is gaan houden. Hij is niet bevreesd om op de groep die aan de middelen zit af te
Geboren op 31 oktober 1961, dezelfde datum als Martin Luther King en Marco van Basten. Opgegroeid in de arbeidersbuurt Wittevrouwen in Utrecht. Tweede zoon van 4 broers. Zijn ouders hadden een slagerij (paarden). Hardwerkende ouders van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat.
Een liefdevolle jeugd wat gekenmerkt werd door veel op de straat te vertoeven, voetballen, opkomen voor zichzelf (vechten). Na de lagere school volgde hij een bijzondere leerweg op de Havo. In die periode pakte hij elk baantje aan. Niks was me teveel. Van opperen tot de kersen op een taart doen bij de HEMA.
Het geluk viel hem ten deel dat er nog dienstplicht was. Opgeroepen bij de landmacht. Dan maar alles uit de kast halen.
Vrijwillig aangemeld bij de Mariniers. Na een zware keuring en opleiding uitgezonden naar Curaçao. Kameraadschap, werken in een team en onvoorwaardelijkheid waren sleutelbegrippen die daar geboren zijn.
Na de Mariniers wist hij nog niet welke routebeschrijving zijn leven ging volgen. Er verscheen een advertentie in de krant.
De advertentie begon met de woorden: ‘Hoorzitting voor de opleiding tot psychiatrische verpleegkundige’ iedereen was welkom om te horen wat het betekent om dit vak uit te gaan oefenen.
Kees Barentsz, Een naam die hij nooit meer vergeet. De eerste woorden die hij sprak op de hoorzitting waren: ‘ Wie dit vak gaat doen verandert radicaal’
Moet je voorstellen net uit dienst, en de hele wereld aankunnen. Stoer, onverantwoordelijk, niet nadenken, heerlijk!
De woorden van Kees waren rake woorden.De reactie was meteen van dat zullen we nog weleens zien.
De inservice (B)opleiding. Een prachtige tijd. Veel gelachen, dingen gedaan met mensen die buiten de gebaande paden lagen. Op vier klinische afdelingen gewerkt. Namen van bijzondere mensen, lieve mensen die in zijn geheugen gegrift staan en nooit meer vergeten zullen worden. Het vlaggenschip van een psychiatrische ziekenhuis. Het Willem Arntsz Huis, een symbool uit 1462.
De Agnietenstraat, een begrip in het Utrechtse. Iedere rechtgeaarde Utrechter kent het gezegde; ‘pas op anders stuur ik je naar de Agnietenstraat’.
Wat een prachttijd heb ik gehad op de acute opname afdeling. De ziektebeelden zag je in volle omvang. Verwondering, verbijstering, het niet weten, de sleutel , met je borst vooruit lopen op de afdeling. Patronen die zich groepsgericht ontwikkelen. Het als team verzwelgen in zelfgenoegzaamheid. Zaken die hij totaal niet door had. Echt reflecteren en het echt zien gebeurt pas na je 25e.
Na 4 jaar toe aan een een nieuwe uitdaging.Het afgestompte gevoel kwam naar boven, net zoals in dienst. Hierna 4 jaar langdurig gesloten klinische behandeling. Veel geleerd. Dingen gedaan die nu nog als herstellend bestempeld kunnen worden.
Mensen mee naar buiten genomen, wat niet mocht. Vakanties georganiseerd. Eigenlijk gewoon het normale proberen te introduceren op een afdeling. Afdelingen die herstelondermijnend ademden.
In die periode de kaderopleiding management gevolgd van 2 jaar. De plannen en scripties uit die tijd ter verbetering van de zorg zouden nu nog zo uit de kast gehaald kunnen worden.
Zijn visie heeft zich in die periode gevormd. ‘mensen deugen’ en de psychiatrie is er voor de meest zware problematiek.
Voorliefde voor de zware psychiatrie. Het gevoel dat je alles uit de kast voor jezelf moet halen om de verbinding aan te gaan en je medemens een duwtje in de rug kan geven om zo weer hun eigen route te volgen.
En wie ben ik? Ik heb misschien 2 procent invloed op iemands leven. Dankbaar dat zijn kinderen (4) geen psychiatrische stoornis hebben. De pech dat een gezin kan overvallen, de kracht om weer in balans te komen en het te overleven is nauwelijks voorstelbaar. Het vak kan alleen uitgeoefend worden met de vitale krachten en het geloof van compassie, bevlogenheid en doen is de beste manier van denken. Hekel aan dure woorden, nietszeggende turbotaal, ingewikkeld (pseudo) theoretisch gedoe en rond de pot gedraai.
Na een leerzame klinische periode betrokken bij het opzetten van de depot poli en deeltijdbehandeling persoonlijkheidsstoornis. Pionieren en het samen doen met de cliënten was top. Niks was onmogelijk. Uitgaan van dat mensen competent zijn en mooie dingen komen dan tevoorschijn. De sneltrein ging door. De SPV opleiding, SPV Voortgezette opleiding, Opleiding tot crisisinterventor, bemoeizorgspecialist, trainer coach, oplossingsgerichte therapeut en systeem specialist.
Het normale blijft als rode draad in zijn gedachten.