Blog

‘Zorg kan anders’ staat er in het logo van BijBram. Achteraf is het niet toevallig dat mijn pad dat van Bram kruiste. Ik zie me nog staan bij de oprit van de zorgboerderij te Ameide. Ik stond daar met een man van middelbare leeftijd. Zijn eerste reactie was veelzeggend ‘ik vertrouw het hier niet’ Het

Sluit je ogen en stel je eens voor dat je in een cabine van een grote truck zit, je uitzicht is geweldig en je kijkt over iedereen heen. Je zit als een vorst op een aangepaste verende stoel. De stoel heeft zich in al die jaren helemaal naar je lichaam gevormd. Je claxonneert als je

Samen met Lisette ben ik op weg naar Irina die in Karlsruhe woont. Irina leerde ik zo’n 10 jaar geleden in Boekarest kennen, tijdens de Gras/loopik learning experience. Ze werkte toen bij Samusocial din Romania. Samusocial is een daklozenorganisatie. Ze bedienen daklozen van jong tot oud en bestaan sinds 2003. Irina werkte daar als social

Op onze stalen ros reden we naar de plek waar hij vaak te vinden was. Zijn veilige haven was een garagebox. Zijn zwarte terlenka broek, strakke shirt, zwarte puntslofjes en gitzwarte haar maakten een onuitwisbare indruk. Zijn aura voelde aan als een magnetisch veld. De terlenkaman hoefde zichzelf niet te introduceren, want bij onze eerste

Tegenwoordig heb ik het genoegen om het prachtige vak bemoeizorg uit te oefenen op het platteland. De problematiek verschilt daar niet zoveel van die in de stad. Ook op het platteland heb je mensen met problemen op meerdere levensgebieden, zoals wonen, sociale contacten, zelfzorg en op het gebied van administratie, financiën, verslaving en je hebt

Sinds 1 februari werk ik 16 uur per week bij bijBram. Ik had niet verwacht dat ik als stadse gozer in de groene weide terecht zou komen. Is het toeval? Misschien wel, of misschien ook niet. Ik had al wel eens gehoord van bijBram, maar wat ze nou precies deden wist ik niet. Onbegaanbare paden