Ik zit in het restaurant van de nieuwe energie van stichting de Binnenvest in Leiden.
Een pracht van een gebouw. In het gebouw is de inloop/ nachtopvang voor daklozen
ondergebracht, vergaderzalen en allerlei jonge ondernemers zitten er. De
receptioniste verstaat de kunst om ons warm te ontvangen en op een humorvolle
manier.
Ik krijg een heerlijk latte machiato. De groep wordt drie kwartier meegenomen in het
bijzondere fenomeen ‘psychose’ door Daley en Ronald. Twee taaie talentvolle
rakkers met geleefde ervaring.
Selmo Kurbegovic komt het restaurant binnenlopen. In zijn verwondering bij het zien
van me, herhaalt hij mijn naam. Hij gaat tegenover me zitten en spontaan ontstaat er
een gesprek over liefde. Liefde voor het vak. Ik weet niet wat hij me deed. Het appèl
zat eigenlijk nog onder het bewustzijn. Het appèl zette ons als vanzelf in beweging
het uitvloeisel was een wederzien van elkaar in een inlevend gesprek. Gek eigenlijk
dat we allebei bewogen werden. Het voelde als een absolute verplichting, we
moesten het hebben over het mooiste van het leven van alledag. Namelijk: liefde.
Met zijn zalvende stem nam hij me mee in zijn goedmoedigheid. Woorden en stukjes
van zinnen als; ‘Luisteren met je hart, dankbaarheid naar ons toe, als je het patroon
verandert en met ze aan de slag gaat, gaan ze gigantische stappen zetten. Je opent
gouden deuren, nee ijzeren deuren, met liefde, je evil in bedwang kan houden, doen
wat je denkt, dat wat goed is, de Binnenvest als liefdevolle organisatie, je kan
experimenteren, je hebt ruimte en vrijheid.
Selmo en zijn familie zijn oorlogsvluchtelingen en hij is dankbaar dat zijn ouders hem
naar een veilige haven hebben gebracht.
Selmo kwam het restaurant binnenlopen omdat twee mensen die hij bedient daar
werken.
De geluiden van de keuken hoor je op de achtergrond. Wat niet te horen is op de
podcast is dat ik getuige mocht zijn van een ode die hij gaf aan de client die hij
begeleid. Ik citeer een paar zinnen uit zijn ode.
‘Harry deze jongeman die nu voor me staat is een held. (Hij richt zich tot de
jongeman). Beste Frans vergeleken bij jouw ben ik een sissy boy, wat jij hebt
doorstaan en beleefd hebt en de strijd die je hebt gevoerd daar kan ik alleen een
diepe buiging voor maken. Ga zo door en weet je wat Frans de normale
hardwerkende mens krijgt nooit een speldje van verdienste. Ik ga daar een eind aan
maken. Je bent voor mij een held’
Selmo pakt het speldje met de woorden Held erop en maakt hem vast aan zijn
koksjas.
Zulke hulpverleners zijn een zegen!