Ik zit nu achter mijn bureau en terwijl ik dit opschrijf  is er automatisch een stem in mijn hoofd; ‘ die zegt; ‘je kan niet schrijven’

Als ik me zou identificeren met die stem, dan zou ik net als een dood vogeltje tot niks komen. Gelukkig is er een energieveld die ook een stem heeft en zegt ; ‘wat kan jouw het schelen, gewoon schrijven’.

Als ik me zou overgeven aan die negatieve gedachten, zou dat  doorwerken in de emotie en mogelijk een gevoel geven van een ‘ laag zelfbeeld’ of angst, angst om de pen te pakken.

Ja het zou zelfs een onderdeel van mijn ‘ego’ worden. En natuurlijk is dat het al want (on) bewusttrigger ‘iets’ het!.

Gek eigenlijk, ik verlang naar de begrafenis aanstaande dinsdag van Hendrik Grashuis. Ik heb ruim 15 jaar met Hendrik samen gewerkt. Hendrik was een acteur die voornamelijk de rol van de ‘patiënt/mens’ speelde.

Hendrik is getrouwd geweest en heeft 2 kinderen uit dat huwelijk gekregen. Hendrik en zijn vrouw zijn gaan scheiden. Zijn vrouw is met een andere vrouw gaan samenwonen en hij is met een man gaan samenwonen.

Hendrik heeft een jaar geleden zijn partner verloren aan kanker. Hendrik zelf is na een ziekbed van 6 weken ook overleden aan die zelfde ziekte.

Wat maak nou dat ik met gepaste jaloezie kijk naar die relatie?

Naast dat ik bij hem het gevoel dat hij ‘ echt naar mijn luisterde en hij niet gevangen was in zijn eigen ‘ego’ en zijn verstand niet alleen met het verleden bezig was. Hendrik was Hendrik en gaf me geen gevoel dat hij niet  van zichzelf vervreemd was. Die ‘tegenwoordigheid’ geeft me een enorme boost energie, vandaar dat ik zin in zijn begrafenis heb.

Ik weet en ik heb een voorgevoel dat zijn kinderen er iets moois van gaan maken en Hendrik kennende denk ik te weten dat hij het jammer vind dat hij er zelf niet bij is.

Die gepaste Jaloezie?

De zin ‘ mensen deugen’ daar ga ik helemaal voor. Echter zoals EckhartTolle het noemt in zijn boek ‘een nieuwe aarde’ heb ik ook mijn ‘pijnlichaam’ wat geconditioneerd ligt mijn prille jeugd’

Veronderstellingen dat je, je plaats moet weten en iemand die gestudeerd hoger in de rangorde staat’

Zo’n (on) bewuste veronderstelling heeft effect op mijn lichamelijk welbevinden, mijn gedachten, negatieve emotie en persoonlijke ego.

Die negatieve emotie kwam er veelal uit in ‘ trappen tegen instanties, zin doordrijven, rot voelen en toch zeggen; dat ik me goed voel, lichamelijk me afsluiten en zo voedde ik mijn eigen pijnlichaam weer.

Een soort ‘ woede’

In de praktijk zie ik onbewuste veronderstellingen terug bij de relaties van mensen en die dat weer  doorgeven aan hun kinderen.

Met de mensen met wie ik werk hoor ik vaak de volgende onbewuste veronderstellingen;

‘ ik moet vechten om te overleven, ik heb nooit geen enkele steun gehad, ik vertrouw niemand meer. Ik krijg geen enkele waardering en respect, er is nooit genoeg geld, Ze moeten altijd mij hebben enz.

Net zoals bij mij wekken deze onbewuste denkbeelden reacties en emoties op, wat je persoonlijke ego gaat vormen en wat effect heeft op de relatie.

Deze vicieuze cirkel werkt hetzelfde bij mij als bij de patiënten.(voor mij mensen)  Want er is namelijk geen verschil tussen mij en de patiënten.

De etikettering theorie van Goffman is daar een passend voorbeeld van.

De socioloog  Goffman (1978) formuleerde een theorie met betrekking tot afwijkend gedrag (primaire deviantie) die op het volgende neerkomt. Iemand overschrijdt een norm en pleegt afwijkend gedrag. De omgeving- de buurt, familie de samenleving, de rechter reageert negatief op dit gedrag met afkeuring, uit de weg gaan. Opname psychiatrisch ziekenhuis en/of zelfs gevangenisstraf. De circulaire causale cirkel draait ook door bij  bijvoorbeeld de verschillende teamleden werkend in een psychiatrisch ziekenhuis en/of bij een ambulant team (f)act)Opnieuw zullen de  verschillende interpretaties (interpunctie) van een werkelijkheid gaan plaatsvinden en zal de ‘afwijkende’ opnieuw het slachtoffer worden en het gekke is dat we in eerste instantie onszelf als slachtoffer zien.

Door deze reacties worden de gedragsalternatieven van de ‘afwijkende’ beperkt. Hij krijgt zelfs een etiket opgeplakt, wat zich resulteert in een soort van sociale uitsluiting en door het negatieve etiket wordt de kans groter dat diegene nog meer ‘afwijkend’ gedrag laat zien (secundairedeviantie)

Ik ben me ervan bewust dat dit proces nog vele malen in de psychiatrie voorkomt en als het proces zich blijft herhalen en vervolgens heb je de poppen aan het dansen, want dan is er geen sprake meer van etikettering maar stigmatisering, een zeer ingrijpende vorm van etikettering.

Mijn aandeel is dat ik me niet op de borst moet gaan kloppen hoe goed ik bezig ben met mensen met een beperking een kans te geven of ze mee te nemen om samen les te geven of mee te nemen naar het buitenland; wat natuurlijk een goed gevoel geeft en mijn ego streelt.

Het is het besef dat ik moet vechten tegen oude veronderstellingen, dat ik mezelf train in het leren denken in aandelen. Ik bedoel hier niet mee de effectenbeurs. Het woord aandeel is een neutraal begrip en ik wil graag mij aandeel onderkennen in mijn nu 34 jarige carrière in de psychiatrie. Het gaat erbij mij om het begrip van de erkenning van mijn eigen aandeel in de cirkel en niet op het benadrukken van andermans. Schuld.

De leerschool van mijn leven is als ik me dit voor ogen hou ben ik beter instaat mijn eigen proces in de loop der voorvallen, gebeurtenissen te onderkennen. Het proces en de vicieuze cirkel die nu draait is dat ik poog niet meer in etikettering cirkel terecht te komen en niet meer verstrikt raak in familieconflicten, of domme ruzies die vanuit domme intentie begonnen zijn en die triggers dat ik mijn oude verzet/ reactie terecht kom en mezelf als slachtoffer zie.

De werkelijkheid heeft meerdere kanten en oorzaken

De bril van die werkelijkheid, het circulaire causale denken zet ik graag op, ook al is deze manier van kijken sinds Aristoteles, die in 4e eeuw van v. christus leefde diep verankerd in onze westerse cultuur. Namelijk het Lineair-causale denken.

Ik hoop dat de brillenzaken deze speciale te koop gaan aanbieden.

Ik geloof dan ook in de ‘ kracht van nu en de tegenwoordigheid’ en ik weet dat het lastig is omdat het verstand het verleden niet van zich af wil zetten.

Het volgende illusteert dit prachtig in het verhaal over twee zen monniken, Tanzan en Ekido, die langs een landweg liepen die door zware regenval erg modderig was geworden. Vlakbij een dorp ontmoetten ze een jonge vrouw die probeerde de weg over te steken, maar de modder was zo diep dat haar zijden kimono erdoor bedorven zou worden. Tanzan nam haar direct in zijn armen en droeg haar naar de overkant van de weg.

De Monniken liepen zwijgend verder. Vijf uur later, toen ze dichtbij bij de tempel waren gekomen waar ze de nacht zouden doorbrengen, kon Ekido zich niet langer inhouden. ‘ Waarom heb je dat meisje over de weg gedragen?’ vroeg hij. ‘ Wij Monniken horen zulke dingen niet te doen.’

‘ Ik heb dat meisje uren gelden neergezet’. Antwoordde Tanzan.

‘ Draag jij haar nog steeds?.

Wat doe ik ermee?

Ik ben zelf verantwoordelijk voor me innerlijke toestand en de voeding van mijn eigen ‘ego’ Zoals EckhartTolle zegt; ‘Het pijnlichaam wil zich voeden’.

Je pijnlichaam wordt overal gevoed Kijk naar de media, amusement, volkeren, rassen.

Of zelfs de systeem oefening van de ‘ meervoudig partijdigheid’ illustreert het prachtig. In welke hoedanigheid dan ook, die van; broers zussen, echtparen noem maar op. Mensen blijven elkaar verwijten maken.Verwijten maken voed weer het pijnlichaam.

Al dit oud zeer heeft een negatieve energie, wat zijn uitwerking heeft op mijn  verstand, emotie, ego en bovenal op mijn lichamelijke energie en functioneren.

Het is ‘ hard werken’ om mensen geen verwijten te maken en te stoppen met mijn eigen pijnlichaam te voeden.

Vergeving en het leren je eigen aandeel te zien dat is mijn uitdaging!