HET ONDERSTEUNINGSTEAM

Ongeveer anderhalve maand geleden werd ik gevraagd door Anne, de vrouw van Frank Bonenkamp om mee te doen met team Hortus voor de Socialrun. Hortus staat voor een nieuw project van de organisatie van de Socialrun. Frank en Nienke zijn twee bezielende en gedreven directeuren van de Socialrun. Mijn dochter loopt nu stage bij ze en ze vertelt dat je geen moment kan verslappen bij hen. Ze nemen je mee in een flow vol ideeën. Heb je van jezelf niet zoveel intrinsieke motivatie, treur dan niet, ga langs en je gaat met een grote grijns naar huis.

De Socialrun is een estafetteloop van 555 kilometer. Ik ga hier niet verder over uitweiden. Google zelf of ga bij ze langs op https://www.socialrun.nl. Maar pas op, het gevaar is groot dat je besmet wordt en er lijkt niks tegen deze infectie van de Socialrun te doen.

Afijn, ik werd gebeld en moest eerst nog even nadenken en het bespreken met mijn vrouw Lisette. Volkomen dwaas van mij, want mijn onderbewuste had allang weer besloten om mee te doen. Dit was geloof ik de 7e keer. En volkomen dwaas van me dat ik het ga bespreken met Lies, want het socialrunvirus waaide zonder wat te zeggen over naar haar en je begrijpt het wel. Het antwoord was ja.

Vrijdagavond zit je dan met z’n tweeën bij zo’n beeldvergadering. Pilsje bij de hand en na drie zinnen gebeurt het sprankelende weer. Het is niet uit te leggen. De twinkeling komt in onze ogen. Het lijkt tovenarij. Het is niet te beschrijven, dat gevoel. Je moet ervoor mee hebben gedaan. Eigenlijk wil ik het ook niet beschrijven.

Dan word ik opgebeld door Sander, redacteur van het straatnieuws. Hij wil graag een dag meelopen met het FIT team van Lister. Ik op de elektrische fiets en hij op een gewone fiets. Het kost hem geen moeite om me bij te houden. ‘Goede conditie?’, vraag ik hem en hij zegt ja. Op het einde van de dag word ik als een magneet getrokken naar het kantoor van de Socialrun. Sander en ik komen binnen. En ja hoor Sander is verkocht. Er wordt een foto van hem gemaakt en hij wordt als loper ingeschreven bij het team Hortus.

Waarom vraag ik het?

Het is zondagmiddag. Het Hortus team 2 zit in het laatste basiskamp. Het huis van Anne en frank staat ten dienste van ons. De een gaat douchen en de ander doet een lekker geurtje op van Frank, weer een ander ligt uitgevloerd op de bank. Het ondersteuningsteam heeft al het eten voor ons klaargezet. Er hangt een uitgelaten en vrolijke sfeer. Ik pak mijn learning diary, ik weet ook niet waarom en vraag aan verschillende teamleden: “wat betekent de socialrun voor je”.

‘Meedoen is winnen klinkt zo gemakkelijk, maar bovenal is het onwijs leuk. Iets positiefs in deze tijd, dit klinkt ook weer zo raar. Het is gewoon onwijs leuk. Ik wil bijdragen aan dit mooie project.’

‘Uhh dat ik ehh de problemen die ik bij de mensen zie, daar mijn best voor doe en mijn steentje wil bijdragen en bovenal onwijs leuk en mooie mensen ontmoet.’

‘Moeilijke vraag een beetje ehh, voor mij is het een soort tweede familie. Iedereen helpt elkaar en is er voor elkaar. Het is geweldig.’

‘De Socialrun is hartstikke sociaal, veel ouwehoeren, volstrekte onzin uitkramen, geluidsoverlast, schrapt dat social, het zijn zijn stelletje idioten bij elkaar.’

‘Ik voel niks. Het is een weekend verspild. (lachen en duimen omhoog). Nee ik vind het oergezellig. Het doelmodel staat me aan. Ik moet me er echt in verdiepen wat het echt betekent. Dat is het evenwel, ik vind het jammer dat de samenleving zo geoptimaliseerd is, dat je als je niet in het plaatje past erbuiten valt. Aandacht is goed, jammer dat het nodig is.’

‘Mmh (denken) ehh, ik werk als onderwijsassistent en ik zie steeds vaker kinderen met mentale achterstand. Daar is ondersteuning voor nodig. Ze worden onder- of overvraagd en velen weten niet hoe daar mee om te gaan. Er is aandacht nodig om beter aan te sluiten en de socialrun weet dit heel goed uit te dragen.’

‘Verbinding, aandacht voor de kwetsbaren. Jaa, en een hoop plezier.’

‘Een heel sociaal gebeuren, waarbij veel aandacht is voor kwetsbare mensen. In een korte tijd veel aandacht voor kwetsbare mensen. Samenhorigheid en een doel. Socialrun is een prachtige organisatie. Wat leuk trouwens dat je deze vraag stelt en wat is dat voor boekje?’

De estafetteloop is nu afgelopen en het gevoel, de emotie en wat men heeft gecreëerd manifesteert zich nog steeds in mijn hoofd en in mijn lijf. Deze manifestatie staat bol van dat ze ten dienste staan van… Natuurlijk het goede doel.

Het is meer dan ‘meedoen is winnen’ Als loper staat er een heel ondersteuningsteam achter je, voor je en naast je. Er ontbreekt je aan niks. Bij elke aankomst bij een basiskamp staat alles klaar. De tenten, het eten. Alles staat ten dienste van……
Een woord wat niet meer zoveel wordt gebruikt is het woord dienstbaarheid. Dienstbaarheid is het werken in het belang van iemand anders. En al het gewauwel dat het ondergeschikt klinkt, of slaafs, veeg ik aan de kant. Juist niet, het is een persoonlijke waarde waarbij je jezelf niet veronachtzaamt.

Dat is het! Het ondersteuningsteam stond ruim twee dagen ten dienste van… dat wij als lopers onze gang konden gaan en geen moment konden verflauwen. Elk team van de socialrun heeft een ondersteuningsteam, anders kan een team niet functioneren.
Terwijl ik dit zit op te schrijven, ben ik aan het mijmeren. Hoe zou het zijn als elke organisatie/ team zo’n ondersteuningsteam zou hebben? Een ondersteuningsteam dat achter je staat en aanvoelt wat je nodig hebt. Wauw!! Stel je voor, wat een energie, emotie en creativiteit zou er vrijkomen. Ongetwijfeld komen er dan beelden, gedachten, overtuigingen vrij die van dromen en verlangens een werkelijkheid maken. De organisatie van de socialrun zegt hier dan ook over in hun website dat allen letterlijk en figuurlijk in beweging moeten komen om tot een inclusieve maatschappij te komen.

Ik zou elke organisatie zo’n ondersteuningsteam gunnen. Is dat het Socialrun gevoel?
Ervaar het zelf en doe mee.