Hoe is het nu met Paul?
Woensdag 4 augustus 2021 fiets ik op mijn snelle fiets naar
mijn werk. De avond daarvoor kreeg ik via WhatsApp van
Rokus het huurcontact van Paul. Ik lees het contract. Er staat
linksboven Camelot en in het midden staat huurovereenkomst
Sorbonnelaan. Aan de onderkant, 31 pagina’s, 22:28.
Ik moest denken aan een paar maanden geleden, toen ik Paul
ophaalde met mijn Citroen C1 bij Hotel Flipper in de
Rivierenbuurt van zijn Amsterdam.
Ik hoor hem nog aan één stuk kakelen. We gingen naar
Amersfoort, vanwege de zogenaamde regiobinding, zijn laatste
adres was in Baarn.
Ik had van tevoren al contact gehad met een medewerker van
de daklozenopvang van de instelling Kwintes. Om een lang
verhaal kort te maken, het was niet mogelijk om vanuit
Amersfoort de nodige papieren voor hem te regelen. Het kon
alleen als hij alle nachten in de daklozenopvang zou verblijven.
Onderhandelen over 1 of 2 nachten per week was niet mogelijk.
Ik hoor het hem nog zeggen: “Harry dat ga ik niet redden,
tussen al die mensen in de opvang. Ik heb nooit gebruik
gemaakt in al die jaren van enige opvang”. Let’s get the hell out
of here, zeg ik. We zijn een portie kibbeling gaan eten op het
station van Amersfoort.
Ik kom op mijn werk en draai het huurcontract uit en doe het in
een grote Lister-envelop. Woensdagmiddag arriveer ik bij
Justitieel Complex Zaanstad. Voor de deur staat een prachtig
omgebouwd autootje waar je alle soorten koffie kan krijgen.
Voordat ik naar binnen ga koop ik een cappuccino. In de vitrine
heeft hij een paar bekers staan met de volgende tekst erop.
Koffie in de Bajes en op de andere kant Zuivere koffie. Ik denk
ik koop die beker voor als hij jarig is, op 8 augustus.
Later denk ik nee dat doe ik niet, ik bewaar de beker als
aandenken voor hem als hij op 6 september vrijkomt.

Ik ga het complex binnen en een vriendelijke vrouw vertelt dat
het wel even kan duren voordat hij in de bezoek kamer kan
komen, omdat hij aan het sporten is. Ik knik.
In de bezoek kamer is hij er al naar een paar minuten.
“Ik was aan het sporten en ik hoorde dat je er was en ben gelijk
gekomen”. Hij laat zijn spierballen zien. Ik doe hetzelfde met
mijn dunne armpjes.
Niet best Harry, zegt hij en we beginnen te lachen.
We praten over hoe het is en de gespreksonderwerpen gaan
als vanzelf de richting op die, hij wil.
-Harry, het is een verademing dat ik nu op een andere afdeling
zit. Het is toch niet normaal dat ze mij bij de top 6oo hebben
neergezet. Ik was samen met nog iemand de enige blanke.
Driekwart was Marokkaan en de rest Antilliaan. Ik heb daar een
vervelende tijd gehad. Ik zat tussen de zware criminelen. Dat
klopt toch niet en ik weet nog steeds niet waarvoor de overige
90 dagen zijn waar ik voor moest zitten. Die andere 70 dagen
begrijp ik, want dat was omdat ik de taakstraf niet heb
uitgevoerd. Ook van de advocaat heb ik niks meer gehoord, die
zal het ook niet weten of ze is te druk. Je zal me wel voor gek
verklaren, maar ik weet het zeker het heeft te maken met het
Bureau.
-Paul hoe is dat nu voor je om te merken dat er een club
mensen druk voor jouw bezig is?
-Weet je Harry, (hij pakt zijn stoel en gaat naast het
coronascherm zitten er zit nu niks meer tussen ons), niemand
heeft me tot nu toe gevraagd van Paul hoe is dat nu voor jou’?
Je mag best weten dat ik soms bang ben. Natuurlijk waardeer ik
wat jullie voor me doen en ik ga er ook voor. Ik weet niet wat ik
zou hebben gedaan als ik Marnix niet was tegengekomen en
niet hier terecht was gekomen. Ik denk dat ik gewoon in
Amsterdam was gebleven.
Hij wordt emotioneel.

-Echt, ik waardeer het en ga er ook voor. Echt. Ik wil niemand
teleurstellen. Het spookt soms in mijn hoofd, over hoe het daar
gaat worden en stel dat het allemaal niet lukt. Nou ja, ik kan zo
een paar keer op en neer met de trein.
Het onderwerp verspringt.
-Harry ik weet niet of ik ooit weer wat zal gebruiken. Natuurlijk
ga ik niet doen wat ik Amsterdam heb gedaan. Ik heb nu een
jongen bij me zitten. Best wel een aardige gozer. Hij zit gewoon
te basen op cel. Zijn 64-jarige moeder naait dat spul gewoon in
zijn trainingsbroek. Ik heb tegen hem gezegd dat er geen
volgende keer komt anders meld ik het bij de bewaarders.
Natuurlijk krijg ik lichamelijke sensaties als hij aan het gebruiken
is. Ik ga het niet doen, want je wordt er stapelgek van en dan in
de nacht bed in, bed uit en dat gaat maar door. Nee Harry, dat
ga ik niet doen en geloof me, je kan er alleen maar over
meepraten als je het zelf hebt ervaren hoe het werkt met
verslaving. Al die hulpverleners kunnen zich daar geen
voorstelling bij maken. Echt niet. Want er is niemand die achter
je staat met een pistool, die zegt je moet nu gebruiken, het zit
allemaal in je hoofd. De gebruiker weet het zelf en geloof me, ik
kan binnen een paar seconden zien of iemand een echte
gebruiker is of is geweest.
Ik vraag hem aan het eind van het gesprek: ‘Zou je nog wat
woorden willen schrijven in mijn Learning Diary aan de mensen
die jou een kaartje hebben gestuurd en op die manier jou een
hart onder de riem hebben willen steken’?

‘Wat moet ik dan schrijven?’

Ik kijk hem alleen maar aan en hij begint te schrijven.