UPLOADEN

Een half jaar gelden brak mijn kies af. Er was niks meer aan te doen. Ik kon kiezen of met een gat in mijn kaak rond blijven lopen en ik de gewoonte ga ontwikkelen om met mijn tong steeds langs de holle opening te gaan. Ik denk dat ik in staat ben om een weloverwogen beslissing te nemen. Ik ben goed verzekerd en dus besloot ik om een implantaat te nemen. Het plaatsen van een implantaat is niet moeilijk. Het is ‘gewoon’ zeven keer op je afspraak komen. Maar dan raak ik het overzicht kwijt. Ik krijg verschillende rekeningen en ook verschillende rekeningen niet? Wat moet ik uiteindelijk betalen? Wat moet ik uploaden en wat niet? Tandenknarsend, wat ik weer kan, probeer ik wijs te worden in de wirwar van regels. Ik merk boosheid in de zin van verdomme, waarom maken ze het zo ingewikkeld.

Angst. Heb ik de rekening wel betaald? Mis ik niks, want ik wil niet dat er een betalingsherinnering komt. Kortom stress. Nou wil ik hier niet een zielig verhaal van mezelf vertellen. En gelukkig loop ik hierin nog niet vast. Ik wil ook geen medelijden. Ik wil een bruggetje slaan naar de medemens die echt geen weg weet in onze upload wereld. Het bezorgt mij spanning en de woorden die een hulpverlener vaak bezigt, van ‘ik kan het me voorstellen hoe het moet zijn voor u’, dat kan ik me niet voorstellen.

Het fit team kreeg 2 jaar geleden een aanmelding van John. John is een man van midden 50. Hij had na 30 maanden de bajes verlaten met een plastic zak. De aanmelding kwam veel te laat binnen waardoor deze meneer zich weer moest melden bij het daklozen team. Doodzonde want daar gaan weer. De nachtopvang in en ga zo maar door, een route die makkelijk overgeslagen had kunnen worden. Probeer je dan maar weer staande te houden en je moet sowieso geluk hebben of er wel een geschikte slaapplaats is. Nu na twee jaar zit John goed op zijn plek. Hij heeft zijn eigen zelfstandige woning. Ik hoop dat hij altijd in zicht blijft en hij de weg weet te vinden mocht hij weer ondersteuning nodig hebben.

We moeten af van de term kwetsbare medemens, want dat zijn we allemaal. We worden ingezogen in de kwetsbare maatschappij. We bakkeleien overal over. We zijn zo angstig als de pest. We moeten echt af van de uploading van regels, van controledrift die geboren is uit wantrouwen. De angst om samen iets te doen. Kijk alleen maar naar de huidige formatie. Niemand wil de eerste handreiking doen. Door de controle drift en de verstikkende regels wordt de handreiking er niet makkelijker op. De hulpverlener raak namelijk ook in een spagaat want het is onmogelijk om alles te weten. Er is steeds meer hulp nodig in dit doolhof.

Een vader van 5 kinderen gescheiden, wordt dakloos, komt in de nachtopvang. Hij zoekt zelf een baan. Hij probeert alles om uit zijn netelige situatie te komen. Wat hij ook doet, hij wordt steeds weer teruggefloten door de regels. Ik zal u één voorbeeld noemen, want anders wordt deze column te lang.

Een kleinigheidje; Hij probeert zijn gezin te helpen,- de autoverzekering staat op zijn naam,- maar zonder dat hij het wist, was hij uit de verzekering gegooid, waarom ???,- Je kan maatschappij niet bellen, hij heeft geen laptop en heeft geen vaardigheden om te mailen,- bij navraag door de hulpverlening is zijn verzekering gestopt, omdat hij geen woonadres meer heeft,-zijn dochter heeft syndroom van down en omdat het formulier van het taxivervoer van de gemeente niet goed was ingevuld, kwam de taxi niet meer en kon zij ook niet meer met de auto worden gebracht, omdat die niet meer verzekerd was,- zijn werk is niet met openbaar vervoer te bereiken, dus ook dat viel weg.

Hij verblijft in de nachtopvang. 15 kilo lichter, angstig, wanhopig met weinig zicht op een goede oplossing. Hij zegt meerdere malen ‘het hoeft voor mij niet meer’.

Ondertussen belt zijn baas en vertelt dat het een prima vent is en hard werkt en zijn baas vraagt om opheldering over de situatie en niet begrijpt wat er allemaal aan de hand is. Ik kan het ook niet begrijpen en ik probeer zijn baas het duidelijk uit te leggen. Maar eigenlijk is hier geen touw aan vast te knopen.

Even terugkomend op John. Ik koester John zijn uitdrukking toen we afgelopen vrijdag met het hele fit team afscheid van hem namen en we tegen hem zeiden je hebt er 7 nieuwe vrienden bij.

‘Ik ben thuis, wel voeten vegen als je binnenkomt’.