Samen met Lisette ben ik op weg naar Irina die in Karlsruhe woont. Irina leerde ik zo’n 10 jaar geleden in Boekarest kennen, tijdens de Gras/loopik learning experience. Ze werkte toen bij Samusocial din Romania. Samusocial is een daklozenorganisatie. Ze bedienen daklozen van jong tot oud en bestaan sinds 2003. Irina werkte daar als social worker.
Irina is een vrouw met geleefde ervaring, die weet wat het is om in armoede te leven. Zij regelde de werkbezoeken voor de groepen die we meenamen. Ze is 1 meter 60 lang en woog toen iets meer dan 40 kilo. Het was elke keer weer een genot om haar bezig te zien. Hoe tenger ook, in het contact met mensen zag ik daar iemand staan waar niet mee te sollen viel. Ze gaf respect en ze kreeg respect. Ze is daadkrachtig en zegt wat ze denkt, terwijl een nee in de jungle van Boekarest niet wordt getolereerd.
Irina is een goede vriendin, die in ons hart zit. Ze vond haar grote liefde en verhuisde rond de corona periode naar Duitsland.
De ontmoeting is hartverwarmend, we omhelzen elkaar en ze brandt los over haar leven in Duitsland. Ze vertelt dat ze niet wist wat ze moest doen, ondanks de enorme steun van haar man. Ze moest opboksen tegen de lockdown. Wat te doen? Als je de taal niet kent? Als je diploma niet wordt erkend? Als je professie niet wordt erkend, In een andere cultuur? Waar alles in overleg gaat? Waar veel een methodiek wordt genoemd? Waar alles een ‘programma’ heet, Waar je geen vrienden kan bellen? Waar mensen je aankijken en je betiteld wordt als ‘Ausländer’? Waar mensen het beeld van je hebben: ‘Ja jij hebt het makkelijk, je teert op de zak van je man? Je bent een golddigger door met een Duitser te trouwen.’
Hoe is het gelopen?
Via wat netwerken greep ze alle kansen die ze kreeg aangereikt. De online sollicitatiegesprekken tijdens de corona waren in het Duits. Haar man gaf buiten beeld aan of ze ja of nee moest antwoorden. Ze kwam als assistent terecht in een beschermd-wonen-project. Vervolgens leerde ze binnen twee jaar de taal. Het Duits wetboek leerde ze uit haar hoofd. Ze slaagde als social worker, maakte vrienden. Bovendien leerde ze wennen aan de Duitse gründlichkeit en dat het afwijken van een programma als een doodzonde wordt ervaren.
Terwijl ze dat allemaal opnoemt kijkt ze me gekscherend aan, doet haar vingers in haar mond en maakt een kokhalzende beweging. We beginnen keihard te lachen. Ze gaat nog harder lachen als ze zegt dat daar van alles een methodiek wordt gemaakt. Ze laat ons haar inentingsboekje zien. Het is een boekwerk geworden met 14 stempels binnen twee maanden. Ze heeft het boekje laten zien aan haar vrienden in Boekarest. Die kwamen niet meer bij. ‘Je bent toch geen hond?’, zeiden ze.
De hoogspanning van meerdere banen hebben om te overleven is weg. Als het wat minder gaat, mag ze de tijd nemen. Ze moet pauze houden. Dat is ze totaal niet gewend, het was altijd gewoon doorgaan en ze mist die adrenaline. Toch is het goed hier. Ze vertelt dat ze kan kopen wat ze graag wil, zoals laatst toen ze in een supermarkt was. Ze wilde feta, echte feta. Haar collega reageerde dat het veel te duur was en dat ze veel goedkopere kon krijgen. Ze antwoordde: ’Nein ich woll feta.’
Op de terugweg komen Lisette en ik tot de conclusie dat het voor ons onmogelijk is om ons te verplaatsen in haar positie. Het echt alleen zijn en voelen, het gemis van vrienden en familie. Je gevoelens niet kunnen delen. Het bekeken worden.
De volgende dag op mijn werk Bijbram in Ameide spreek in de kantine met Els. Een 58-jarige vrouw. Ze vertelt dat ze van 2013 tot 2021 dakloos is geweest. Mede door haar eigenwijsheid is ze overeind gebleven. Het zwaarste vond ze het alleen zijn en dat mensen je niet meer zien. Zou mogelijk hetzelfde fenomeen bij Irina gespeeld hebben?
Twee dagen later krijgen we een app-berichtje van Irina met een foto uit Brussel. Ze is uitgenodigd door haar manager om samen naar een internationale werkconferentie te gaan genaamd:
MENTAL HEALTRH EUROPE TRAINING
CO-CREATION IN PRACTICE
Ze vraagt me wat dat inhoudt. ‘Geloof me’, app ik terug, ‘zonder dat je het wist, doe jij dit al jaren.’
