augustus 18, 2021 in Blog

Column: Harry Gras

______________

_

BEMOEIZORG MOEDER

Bemoeizorg is niet makkelijk. Daarom startten wij, Jules Tielens, Simone van de Lindt
en ik, 17 jaar geleden de opleiding ‘Bemoeizorg, assertieve psychiatrische hulp aan
zorgmijders’, die wordt georganiseerd door de RINO Groep. Het is een
praktijkgerichte opleiding voor mensen die in hun werk te maken hebben met cliënten
in zorgwekkende situaties waar onvoldoende hulp is en waar de hulpverlening er niet
in slaagt contact op te bouwen. De opleiding is vooral een succes omdat er naast de
bevlogen medewerkers ook acteurs, ervaringswerkers, cliënten en familieleden aan
meewerken. Gezamenlijk brengen we het vakmanschap over, wat er allemaal komt
kijken bij het maken van contact.
Jaren geleden ontmoette ik Ineke. Ineke is een moeder van twee prachtige volwassen
kinderen. Ze heeft als moeder veel meegemaakt met haar zoon, de hulpverlening en
haar omgeving. Al jaren gaat Ineke met me mee en geven we samen les. Haar
verhaal maakt elke keer weer een onuitwisbare indruk op de studenten, maar ook op
mij.
Ze noemt zich zichzelf weleens gekscherend, ‘de bemoeizorgmoeder’.

Vaak heeft het woord bemoeizorg een negatieve lading. Bij Ineke is dat niet zo. Zij
kan perfect uitleggen wat het inhoudt en hoe je contact houdt met de hulpverlening
en bovenal hoe je je kind anders leert vasthouden. Het kijken vanuit het perspectief
vanuit de familie is een onmisbaar aspect in de hulpverlening. Zelf hang ik dan ook
de stelling aan: ‘Mother knows best’.
Laatst kreeg ik een schitterende mail van haar. Een mail die me ontroerde, want de
mail straalde warmte, betrokkenheid en positieve bemoeizorg uit. Na het lezen van de
mail appte ik Ineke meteen en vroeg of ik dit mocht gebruiken voor mijn column in
Straatnieuws. “Geen enkel probleem”, antwoordde ze, “als je mij maar een copy
stuurt”.
Heey Harry,
Hoe is het met je??
Vandaag maakte ik iets mee en zonet bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om het
aan jou te vertellen.
Vandaar:
Vanochtend om 08.00 uur was ik al op Utrecht c.s. om vandaar de bus te pakken naar
Odijk om te gaan werken. In de stationshal zag ik een 5tal politieagenten en
spoorwegpolitie en 2 ambulancemedewerkers staan rondom een wat verward ogende
man. Dit trok mijn aandacht.
Omdat ik toch nog tijd had voor een bakkie koffie ben ik die gaan kopen. En ben op een
bankje gaan zitten. Met zicht op dit tafereel.
Wat ik zag was dat er druk op hem ingepraat werd (kon het niet verstaan) door
meerdere personen. De man reageerde nauwelijks.
Ineens stond hij op en begon weg te lopen.
1 van de NS-medewerkers zag ik achter de man aanlopen. De man bleef staan. Zij
leken een gesprek te hebben. De medewerker praatte met veel lichaamstaal en
gebaren. De man luisterde. Er kwamen nog 2 andere medewerkers bij staan.
Ik hoorde de NS-medewerker zeggen: ik wil je helpen hè!
Ik zag dat hij een hand legde op de schouder van de man.
Na nog wat gepraat te hebben, liep de verwarde man met de NS-medewerker mee. Ik
hoorde de laatste zeggen: we gaan gewoon even naar een dokter joh, kom maar mee.

Samen liepen zij het station en mijn blikveld uit.
Tot zover.
Ik ben in de bus gestapt en gaan werken. De houding van die NS-medewerker bleef me
bij merkte ik. Zijn vriendelijke gezicht, de toenadering die hij zocht, de hand op de
schouder en de bemoedigende woorden richting de zichtbaar verwarde man.
Rond het middaguur was ik weer terug op Utrecht Centraal. Klaar met werken. Het
station zag eruit alsof het tafereel wat ik die ochtend had gezien niet had
plaatsgevonden. Ik sprak een NS-medewerker aan die in de stationshal stond. Hij had
van het voorval die ochtend gehoord.
Hij belde de betreffende NS-medewerker, herkend n.a.v. mijn beschrijving, op en deze
arriveerde niet veel later in de stationshal.
Ik heb hem verteld wat ik had gezien en gehoord die ochtend en zijn aandeel hierin. Ik
heb hem gecomplimenteerd met zijn sympathieke, menselijke, laagdrempelige en
vasthoudende benadering van de verwarde man.
Hij was even stil en zei dat hij dat nog nooit van iemand had gehoord. Dat de man een
behoorlijk grote snee in zijn achterhoofd had omdat hij achterover van de roltrap was
gevallen. Uiteindelijk zijn ze samen naar een dokter in het ziekenhuis geweest voor
behandeling.
Hij bedankte mij dat ik de moeite had genomen hem dit te vertellen. We praatten nog
wat na.
Mooi.
Mooi voorbeeld ook wel van bemoeizorg toch.
Ten eerste van de NS-medewerker, en later van mijzelf.
Tot gauw
Groetjes
Ineke
Dit is een vorm van bemoeizorg in de praktijk. Een vorm van bemoeizorg waar we
allemaal een voorbeeld aan kunnen nemen.
Meer hoef ik niet te zeggen.

About the author 

HarryGras

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
>