Een collega appt mij een lang verhaal. In die app valt mij meteen het woord droeftoeters op. Het doet me denken Edwin Evers, die in zijn radioshow altijd een item had met de titel: ‘een woord dat je niet zo vaak hoort’. 

Het woord droeftoeter kende ik niet en dus ben ik de betekenis van het woord gaan opzoeken. Het heeft er verschillende: beklagenswaardig, sneu figuur, pechvogel, depressief persoon, sukkel, iemand die vrij kansloos en waar je droevig van wordt. Een heel andere, maar wel mooie betekenis is dat het een koosnaam is voor een saxofoon.

Toen ik het hele verhaal las, kwamen al deze betekenissen bij me boven. 

Het Verhaal van Karel

Karel ziet eruit als een snelle gast, zonnebril, tattoos, mooie glimlach en altijd komt hij je tegemoet met een mooi praatje. Karel heeft zijn werk in de dagbesteding. Hij dreigde dakloosheid te worden, maar dat is ternauwernood voorkomen en nu heeft hij een mooi onderkomen samen met zijn vriendin.

Karel had zijn fiets weggebracht naar de fietsenmaker. Op de terugweg kwam hij erachter dat hij zijn portemonnee daar had laten liggen. Snel ging hij terug naar de fietsenmaker, maar die had zijn portemonnee al afgegeven bij het gemeentehuis. 

Karel snelde naar het gemeentehuis en daar vertelde de baliemedewerkster dat er net voor hem iemand de portemonnee had afgegeven. Opgelucht haalde hij adem.

De baliemedewerker pakte zijn portemonnee en haalde er voor zijn ogen zijn identiteitskaart uit. Die kreeg hij niet terug. Ze vertelde hem dat dit bij vermissing verplicht is, om fraude te voorkomen. Hij kon voor 60 euro een nieuwe aanvragen. Karel begreep hier niks van. Hij was razend, maar wist zich nog net te bedwingen door naar buiten te gaan. 

In paniek belt hij zijn begeleidster. De begeleidster belt de baliemedewerker op en haalt alles uit de kast om te zorgen dat hij zijn identiteitskaart terugkrijgt. Zelfs de argumenten dat de fietsenmaker en hij elkaar kennen en dat hij van 50 euro per week moet rondkomen, zetten geen zoden aan de dijk. Ze blijven herhalen dat het de wet is en dat ze verplicht zijn dat te doen bij een officiële vermissing. Dat het juist is om burgers te beschermen en om fraude tegen te gaan. 

Anderhalf uur later, na vele mensen aan de lijn te hebben gehad, krijgen ze te horen dat ze dan maar de politie moeten bellen. Na overleg met de politie wordt er uiteindelijk besloten, bij hoge uitzondering door het gemeentepersoneel, dat hij zijn identiteitskaart terugkrijgt. Als klap op de vuurpijl is de balie dan al gesloten. We krijgen de mededeling dat hij morgen met zijn begeleidster moet komen. Die moet maar eens met hem in gesprek gaan over zijn gedrag, want dit kunnen ze er niet bij hebben. 

Ik kan me zo goed voorstellen dat Karel hier razend van werd. Ik weet ook wel dat niemand is geboren om iemand anders leven zuur te maken. Maar het is en blijft wel erg sneu en droevig dat wantrouwen hoogtij viert. Ik denk ook dat de maatschappij door deze manier van doen veel kapotmaakt maakt en zelf ‘droeftoeters’ produceert. 

De lange droeve tonen van een saxofoon klinken nu niet als muziek in de oren.