Afgelopen week was ik met verpleegkundigen op reis naar Noorwegen. Wij noemen het een learning experiences trip. Het is een lerende reis waarbij we in een week de mensen allerlei nieuwe initiatieven en instellingen laten zien. Het doel ervan is om te leren en al je zintuigen open te zetten, nieuwsgierig zijn om zo oude opvattingen af te laten brokkelen en nieuwe binnen te laten. Zelf leer ik op zulke trips ook altijd weer bij.

De laatste twee dagen zaten we in Oslo en daar kwamen we in inloophuis annex ontmoetingscentrum genaamd ‘Aktivitetssenteret’. De warme sfeer in dit activiteitencentrum kwam ons tegemoet en al heel gauw zaten we aan de ronde tafel in gesprek met de bezoekers.

Ik kwam in gesprek met Poem. Ik moest gelijk lachen toen hij zijn naam zei. Ik vroeg hem waarom deze naam? Hij zei: ‘apart from meeting me, my name gives no information who I am. If you wish to know, then ask and reduce the judgement.’

Hij vervolgde zijn inspirerende betoog. Hij was 68 en wist niet wat te doen met zijn leven, totdat hij in een park een tafeltennistafel zag staan. ‘Tafeltennis is een spel met competitie-element. Het is winnen of verliezen en er komt veel dopamine bij vrij’, vertelt hij. Maar hij heeft een andere benadering gevonden van het spel. Hij speelt het niet om te winnen, maar hij wil de ander zien verliezen. Hij heeft een speelstijl ontwikkeld waarbij hij nooit smasht. Als hij nooit smasht, dan is het wachten tot de ander verliest. ‘Want er zit meer groei in verliezen dan in winnen. Je moet eigenlijk spelen als een vlinder.’ 

Er staat ook een tafel in het centrum en hij vraagt aan mij of ik wil spelen. Als ik ‘nee’ zeg, lacht hij. ‘Je durft zeker niet te verliezen.’  

Hij komt van de straat en begroet de verslaafde mensen op straat steevast met ‘Hello Junkies’. Waarom? Omdat hij er zelf een is geweest. ‘En nu zeggen ze tegen mij als ik ze tegenkom: “Hello Junkie”.’

Zijn naam heeft hij veranderd omdat zijn naam meteen geassocieerd werd met zijn verslaving. En zijn nieuwe naam heeft nu onmiddellijk effect op mensen. Het effect is verbazing, verwarring en ze vragen hoe hij aan die naam komt, met verbinding tot gevolg.

Ook van zijn techniek om met mensen te praten kan ik wat leren. Hij werkt nu met verslaafde mensen op straat en vertelt dat het extreem moeilijk en complex is om met hen te werken. Hij heeft daarom een methode bedacht die hij noemt:

‘flow talk’

Flow talk draait om een overkomst tussen mensen. Val mensen niet aan en zo gauw dat gebeurt, ga je terug naar de overeenkomst die je met elkaar hebt gesloten. Met flow talk doet iedereen mee op het speelveld. Er zijn twee belangrijke spelregels:

1/ Je laat de mensen praten tot ze klaar zijn.

Maar hoe weet je dat iemand klaar is? Je spreekt met elkaar een woord af en als dat woord zegt, ben je klaar.

2/ Iedereen heeft altijd het recht om te zeggen dat hij frustratie voelt. Na de uitleg daarvan ga je weer terug naar de afspraak.

Na ons bezoek aan het centrum bedankte ik hem en gaf hem een learning diary cadeau. Ik legde hem uit dat het een gestript oud boek is met nieuwe blanco bladzijde erin. Hij pakte zijn cadeau uit en de kaft was van een oud kinderboek dat ik zelf vroeger nog gelezen had, genaamd Pinkeltje. Vol trots nam hij het boek onder zijn arm en vroeg aan me of ik buiten nog even in zijn ogen wilde kijken.