‘Ik ga er niet meer omheen draaien. Het verleden kan ik niet meer achterhalen. De toekomst daar kan ik wat van maken.’

‘Ik heb 16 jaar met mijn hoofd op tafel gelegen, in mijn eigen wereld. Geen druk, geen druk, niemand kon mij pijn doen.’

‘Ik heb van alles gedaan om maar niet ziek te worden.’

‘De heroïne bracht mij naar de zevende hemel, bij wijze van spreken, maar niet heus.’

‘Ik dacht aan de grote handel en de American dream, maar niet heus.’

‘Het geluk had ik dat ik twee verpleegkundigen tegenkwam en dat die wat over zichzelf gingen vertellen. Eigenlijk hebben zij mijn leven gered.’

Dit zijn enkele citaten uit het gesprek dat ik had met Olivier. Ik heb Olivier leren kennen in De Moester. De Moester is een prachtige dagbesteding en ontmoetingsplek in Gent. Er komen daar dagelijks tussen de 80 en 100 mensen. Olivier werkt er als ervaringswerker. Het motto wat er heerst is: ‘Je laat je diagnose bij de voordeur’.

Ik ontmoette Olivier twee jaar geleden voor het eerst toen ik een workshop mocht geven, samen met een aantal ervaringswerkers uit Utrecht. Olivier deed daar voor het eerst zijn verhaal. Terwijl ik nu voor mijn laptop zit, zie ik het beeld weer zo voor me. Ik krijg opnieuw kippenvel.

Olivier loopt in een rustige tred het podium op. Hij gaat op de stoel zitten en pakt zijn verhaal wat op papier staat erbij. Hij zit voorovergebogen op de stoel. Hij begint in een lage toon te praten. Hij kiest zijn woorden zorgvuldig en kijkt af en toe op naar de toehoorders. Hij laat soms stiltes vallen. Of hij dat bewust doet weet ik niet, maar het zorgt er wel voor dat we in zijn verhaal worden gezogen. Ingezogen in de trant van nieuwsgierigheid van ongeloof over wat er gaat komen. Hij hapert soms, maar ‘meneer de zenuw’ krijgt geen vat op hem. Het verhaal voelt aan als een zwaar wolkendek dat op ons neerdaalt. Aan het eind klaart het op en komen er langzaam wat zonnestralen door het dek heen. Het eindigt ermee dat de zon steeds meer gaat schijnen.

Het verhaal van Olivier raakte me. Hoe hij ogenschijnlijk vanuit een kansloze missie een kanteling heeft ingezet.

Twee jaar later

Bijzonder hoe het kan lopen, ik werd nu bij een andere ontmoetingsplek in Gent gevraagd om een workshop te verzorgen over verslaving. Voor ik het wist had ik mijn mobiel in handen en belde ik Olivier op.

‘Natuurlijk Harry, ik doe mee, ik wil mijn verhaal doen.’

En nu, twee jaar later, raakt deze gozer me weer, zijn verhaal, zijn geschiedenis. Het verhaal voelt nog fijner aan, nu met af en toe een vleug van humor en zelfspot eroverheen. Hoe fijngevoelig en knap is dat na zo’n rauw leven.

De cruciale punten in zijn verhaal zijn de zelfmoord van zijn vader. De destructieve uitwerking van een buurman op het leven van hem en zijn moeder. Het ontvluchten, de straat op. Het inlussen van Cannabis en heroïne om de angst te bezweren en rust te hebben. En dan stap voor stap de kanteling naar een nieuw leven.

Olivier zegt het heel mooi: ‘Ik zie haar nog van de roltrap komen, we hebben zo’n grappige dag gehad in Gent. Ik heb nu een pracht van een vriendin en twee mooie stiefkinderen. Het pad van de liefde en daar ben ik gekomen door moed, wilskracht en hoop. Daar kom je een heel eind mee.”

Dan pakt Olivier er weer een papier bij. Dit heeft hij in 10 minuten opgeschreven, terwijl hij in het ziekenhuis lag. Hij kon de slaap niet vatten en het moest eruit.

  

Herstel verhaal ik op mijn pad

Van mijn geboorte tot aan mijn 31 jaar heb ik niets anders dan zwarte sneeuw gezien,
De ene sneeuwstorm na de andere.
Op een gegeven moment kwam ik aan een kruispunt, ik kon kiezen.
Ofwel bleef ik op mijn gekende pad verder gaan, of sloeg ik af….
Vol angst en zenuwen sloeg ik af, en begon ik aan een onbekend pad.
Stap voor stap ging ik verder.

In het begin was mijn pad erg heuvelachtig,
Met veel ups en downs,
Maar ik ging verder.
Na een tijdje keek ik rond mij,
Ik besefte dat de zwarte sneeuw was veranderd naar witte sneeuw.
En ik stapte verder.

Onderweg langs mijn pad begon ik kleine dingen te verzamelen,
Zoals wilskracht, moed en hoop.
En ik ging verder stap voor stap.

Mijn pad begon te veranderen, 
Het was niet meer zo heuvelachtig, het werd stabieler, 
En ondertussen begon de zon te schijnen.
Gaandeweg begon de sneeuw te smelten.

Ik keek voor mij en zag hier en daar grote ijsplekken voor me,
Maar ik had genoeg moed, wilskracht en hoop verzameld,
Dus stond ik sterk in mijn schoenen en ik ging verder.

De zon begint nu feller en feller te schijnen,
En ik voel dat er nu ergens geluk en liefde langs mijn pad moet liggen.
Ik weet niet hoe dit eruitziet, maar met mijn verzameling aan moed, wilskracht en hoop, 
Weet ik dat ik het zal vinden.

Toen besefte ik dat ik het juiste pad had gekozen,
Een pad vol met alles wat ik verloren was,
En met wat ik niet kende
Een pad vol leven, een pad vol liefde.

Dit is het pad waar ik jaren van droomde.
Dit is het pad waar ik voor leefde en hoopte

Geluk en verdriet

Olivier heft zijn hoofd op weg van het verhaal. Hij kijkt me stilzwijgend aan.
Hij verbreekt het zwijgen en zegt,’ Harry, dit is een mooi voorbeeld van een ervaringswerker en zijn manier van denken. Het zal u duidelijk worden als ik het u vertel. Nu het een pad is van zowel verdriet maar evenzeer ook van geluk.’ 

Je kunt het verhaal hier beluisteren:

https://app.springcast.fm/16481/48-de-kantelcast-harry-gras-ontmoet-olivier-remaut

About the author 

HarryGras

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
>