februari 11, 2022 in Blog

Gastvrijheid

Tussen de lockdowns door nodigde ik een goede vriend en vriendin uit. We gingen eten bij het restaurant het Badhuis. Daar werden we gastvrij onthaald. Ze verstaan er de kunst om me het gevoel te geven dat ik welkom ben.

Een week of vier geleden ging ik op werkbezoek bij de tijdelijke daklozenopvang van het Leger des Heils op de Zeehaenkade. Mohammed ontving me vriendelijk. Hij maakte de tafel schoon en zei; ‘ik hou ervan dat het schoon is, ga lekker zitten. Wat willen jullie drinken? Waarmee kan ik jullie van dienst zijn?’ Als vanzelf gaf hij ons informatie en de verhalen over zijn drive en achtergrond in het Rifgebergte. Het voelde aan als een ware belevenis.

Twee weken geleden had ik een afspraak met het bedrijf Astare. Pepijn stond al buiten op me te wachten. Hij nam me mee naar binnen. De twee dames die achter hun computer zaten merkte me direct op en begroetten me vriendelijk. Nog voor ik iets gezegd had werd de vraag gesteld of ik bleef lunchen. Een heerlijke verantwoordelijke gezonde lunch werd geserveerd. Apart klaargemaakt.

Deze gastvrije voorvallen deden me weer denken aan een krantenartikel van jaren geleden over hoe hotelpersoneel een verwarde vrouw wist op te vangen. Het verhaal ging over een vrouw van rond de zeventig met ernstige psychische beperkingen. Na een kortstondig conflict over het plaatsen van gif en muizenvalletjes in haar woning sloeg ze op de vlucht. Ze kwam niet terug. Iedereen was buitengewoon bezorgd, maar de politie kon niets doen. Waar moesten ze beginnen met zoeken? Niemand wist het. Totdat er na vier maanden een telefoontje binnenkwam met het bericht dat mevrouw in een hotel verbleef. Alles was goed met haar, behalve dat ze haar rekeningen niet meer kon betalen. Uiteindelijk kwam de rechter eraan te pas, die een rechterlijke machtiging uitschreef. Tijdens de zitting sprak de rechter lovend over de gastvrijheid die het hotel de vrouw had geboden.

Weer een ander voorbeeld is het project #GiveMe5 van de Regenboog Groep. Een project van Hotelkamers. Van de straat naar een hotelkamer en binnen drie maanden naar een huis. Waarom naar een hotelkamer? Ik denk omdat het personeel de kunst verstaat van gastheer te zijn.

Dat is de kunst van het je welkom laten voelen

Bij al deze voorbeelden voel ik de verwantschap met mijn eigen werk. Ook mijn primaire taak als bemoeizorger is ervoor te zorgen dat de persoon zich welkom voelt; ervoor te zorgen dat men persoonlijk en respectvol wordt ontvangen en tegemoet wordt getreden. Een open deur, kun je zeggen.

Bij alle bemoeizorgers merk ik de instelling op van gastheerschap. Het is een manier van leven. Het gaat over ‘geven’ en het feit dat jij en ik een belangrijke rol kunnen spelen in iemands leven. Dat is niet altijd makkelijk in de bemoeizorg, omdat de ander in het begin vaak minder ontvankelijk is voor contact. bijvoorbeeld door boosheid en frustraties. Vaak met goede reden, want de ervaring is regelmatig anders.

Bemoeizorg betekent dan ook iemand ontmoeten. Iemand ontmoeten betekent jezelf geven: jezelf, je tijd en je aandacht. Deze simpele en heldere waarheid vormt de basis van iedere relatie. Iedereen, ook jij en ik hebben een eigen, uniek verhaal. Wanneer je een persoon in de bemoeizorg ontmoet, ontmoet je iemand met het hele verhaal. Je ontmoet niet zomaar een mens, maar ook een opeenstapeling van levenservaringen.

Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat het vaak moeilijk is zo’n ontmoeting aan te gaan. Ik kan niet terugvallen op de automatische piloot. Tijdens het contact komen er allerlei vragen in me op die ik niet direct kan beantwoorden. Hoe kan ik mijn bijdrage leveren? Wat kan ik doen waardoor de ander zich beter gaat voelen, ongeacht of het mijn collega, mijn baas of een cliënt is? Toch ga ik door, want het is mijn innerlijke overtuiging en persoonlijke keuze anderen te willen helpen en dienen.

Gastheerschap is een kunst. Het houdt voor mij in dat ik alle kennis die ik bezit met anderen deel.

Uit de verschillende voorvallen die ik eerder noemde filter ik meerdere factoren die voor mij bepalen of ik me welkom voel.

Informatie: van een menukaart tot een persoon die je opvangt.

Ontwerp: er is iemand of een groep die er energie in heeft gestoken. Zoals het interieur van Het Badhuis.

Hygiëne: de tafel die wordt schoongemaakt voor je.

Veiligheid: van weten waar de nooduitgang is tot aan het gezien, gehoord, opgemerkt worden, menselijk worden benaderd, regisseur kunnen zijn over je eigen leven, over eigen verantwoordelijkheid en keuzevrijheid kunnen beschikken. Erbij horen, niet het gevoel hebben dat je wordt uitgestoten.

Persoonlijk contact: iemand merkt dat ik binnenkom.

Aandacht: ik wil niet eindeloos zitten wachten.

Vriendelijkheid: een glimlach kan geen kwaad en doet wonderen.

Luisteren: dat mijn wensen worden begrepen en mijn gevoelens worden gevalideerd.

Snelheid: service.

Deze factoren zorgen ervoor dat ik me thuis voel bij Mohammed, bij Pepijn, personeel van het Badhuis en bij Marnix van het Project www.giveme5.world. Ze beïnvloeden mij en ook de mensen die ik ontmoet in het vak. Ik ben ervan overtuigd dat jij en ik hoogstens 5% verschillen. En waar het eigenlijk om draait is dat de cliënt, de gast, of ik zelf na een ontmoeting of een etentje zich niet alleen het eten herinnert maar ook de vriendelijke woorden. Zo hoop ik ervoor te zorgen dat ik in bemoeizorg mag terugkomen bij de cliënt, net zoals ik terugga naar restaurant het Badhuis.

‘Gastheerschap is een belevenis die waarde toevoegt!

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}
>