Hij rolt gewoon door
De aanmelding van deze bijzondere man was in de eerste Lock down. De gemeente
vroeg het FIT om extra ondersteuning voor een aantal mensen om ze te ontmoeten
en te helpen hen van straat af te halen.
De eerste ontmoeting met deze mooie markante man van achter in de 50 was verre
van ideaal.
In een hoekje lag hij daar, in de foetushouding in zijn eigen urine. Opvallend was zijn
zwartgallige verwijtende, bijtende humor. Normaal gedrag in deze bizarre
omstandigheid. In een iets te kleine ruimte vulde hij samen met de politie zijn plastic
zakken. Samen gingen we naar buiten. Zijn benen vertelden in een langzame tred
dat er meer aan de hand was en dat het vuurwater grondig zijn werk doet. Uiteindelijk
belandden we op het bankje voor het politiebureau wat toch zo’n dikke 75 meter is
van de voordeur. Met de nodige gezonde argwaan benaderde hij mij. Zijn licht
geaffecteerde toon en zijn prikkende vorm van praten maakte dat het eerste gesprek
een waar genot werd. Zijn partner, de Russische brandewijn, deed gezellig mee. Hij
zei: ‘jullie kunnen me toch nooit vinden, want ik ken elk steegje in Utrecht’. “Wedden”
zei ik. .“Als ik win krijg je van mij een rolstoel”. Zijn benen vertelden mij dat ik een
grote kans zou maken om te winnen en via marktplaats had mijn collega al een
rolstoel op de kop getikt.
De volgende dag zat hij daar nog op het bankje met zijn partner vuurwater. De
rolstoel kwam hij naar hem toe en het was liefde op het eerste gezicht. Een betere
vriend had hij op dat moment niet kunnen wensen.
De rolstoel zei tegen hem: “luister je kan me gebruiken als rijdende zitplaats,
boodschappen met me doen en je kan op me leunen door achter me te lopen”. De
rollen waren meteen duidelijk.
De stoel met wielen is bezig om een bijzondere weg af te leggen. Dikke vrienden zijn
het geworden. De rolstoel dacht steeds: ‘ik wil niet door slechte wijken rollen, het is
niet veilig en vreemde mensen nemen me mee’. In zo’n wijk verbleef mijn vriend een
tijd en gek ik voelde me veilig en behaaglijk onder de trap in een portiek van een flat.
De rolstoel dacht dat de mensen in die wijk niet deugden omdat ze uit een ander land
kwamen. Tot mijn verbazing zei de rolstoel tegen hem : ‘ze begroeten me zelfs
vriendelijk’. Sindsdien rol ik gewoon door. Ik ben overal geweest, in Houten, in een
groot gebouw midden in de stad, ik word ook nog weleens opgehaald met een busje
en dan vergeten ze me weer een dag en sta ik een hoekje bij de politie.
Het grappige is dat ik altijd word opgehaald. De laatste tijd rolt mijn vriend me minder.
Ik sta ook wat langer stil, zijn benen krijgen wat meer rust. Mijn vriend hoopt dat hij
een vaste stek krijgt. Jullie mogen wel weten ik ben best wel moe van al dat gerol en
zijn benen vertelden me dat ze hopen dat zijn baas luistert naar zijn benen.