Fernando (57) woont nu heerlijk samen met zijn hond bij een beschermende woonvorm in een pittoresk dorpje net buiten Utrecht. Het gaat gelukkig goed met hem. Regelmatig ga ik bij hem langs. Zomaar. Hij heeft de gunfactor bij me. Bij elk bezoek vertelt hij trots dat hij in de cliëntenraad zit en dat hij na 30 jaar deze zomer met een groep op vakantie gaat. Hij geeft aan dat er wel begeleiding bij moet zijn, want dan heeft hij iemand om op terug te vallen. Stapje voor stapje komen er wensen naar boven die we in vervulling laten gaan. Het heeft een paar jaar geduurd voordat hij geland was en nu mag en kan hij weer dromen.
Hij zegt: ‘als jullie me niet hier hadden gebracht, had ik dit nooit meer kunnen doen, ik heb nu een veilige woonplek voor mijn hond, ik heb mensen die mijn gezondheid in de gaten houden, ik heb nu een elektrische fiets en ik heb eindelijk rust, ik heb geen stress meer over mijn financiën, ik heb dagbesteding, ik werk met hout, hoe mooi is dat!’
Grote moeite
Hoe anders was het drie jaar geleden de moeder van Fernando overleed. Hij deed werkelijk alles samen met zijn moeder en zij zorgde dat alles geregeld was. Zijn vader was al 11 jaar geleden overleden. Fernando heeft allerlei kortstondig betaald werk gedaan. Nadat zijn moeder overleed ging het snel bergafwaarts. Hij overziet alle verplichtingen niet meer. Hij verwaarloost het huis, de hypotheek en zorgverzekering worden niet meer betaald en zelfzorg is heel slecht. Fernando heeft een hond, waar hij gek mee is. Het is echt zijn maatje. Hij gaat naar de huisarts, omdat hij last van zijn benen heeft.
Hierna komen hij en ik in een regeldoolhof van Kafka. Ik ga daar nu niet over uitweiden, want jullie kunnen zelf wel invullen hoe dat gaat. Hij heeft met zijn moeder in een volslagen isolement geleefd. Er was geen informatie over hem en er was totaal geen netwerk om hem heen. Hij heeft een licht verstandelijke beperking. Kortom na twee jaar kreeg hij eindelijk de juiste indicatie.
Bij de aanmelding vertelden ze dat hij niet gemotiveerd was en zorgmijdend. Het bleek een kleine moeite te zijn om met hem af te spreken dat ik twee keer zou aanbellen, zodat hij wist dat ik geen deurwaarder was. Hij was hartstikke bang om zijn huis te verliezen, wat uiteindelijk toch gebeurd is.
Kleine moeite
Gelukkig gaat het nu goed met hem. Hij zit zoals het professional heet niet meer in mijn caseload. We hebben hem uitgeschreven! Maar niet afgeschreven, want het is een kleine moeite om zijn grote wensen in vervulling te laten gaan. Zo wilde hij de sluizen zien waar hij vroeger altijd kwam, bij zijn geboortestad. En zo geschiedde. We hebben eerst een uur bij de sluis op een bankje gezeten. Hij wist werkelijk alles over de sluizen te vertellen en ook dat hij elke zondagmiddag met zijn ouders naar de sluizen wandelde.
Zijn vader sprak met zijn handen en later is Fernando samen met zijn moeder ergens anders gaan wonen. Hij vertelde dat hij een keer de krant opensloeg en dat hij een overlijdensadvertentie van zijn vader zag staan. Hij nam me verder mee het dorp in en bij elke winkel die hij zag kon hij vertellen welke oorspronkelijke winkel daar had gezeten. We zijn langs zijn geboortehuis gelopen, langs zijn oude school en langs het huis waar hij bij zijn opa en oma heeft gewoon. Bij elke plek hebben we een foto gemaakt. Op elke foto staat hij trots bij de voordeur. Bij zijn ouderlijk huis wist hij nog precies waar de slachterij was. Waar hij als kind op zijn buik stiekem onder de deur keek hoe de dieren geslacht werden. Op het bankje bij het water hebben we heerlijk kibbeling gegeten. Hij mocht kiezen en hij koos de grootste bak kibbeling die er was. Ik heb alleen maar hoeven luisteren, verder niks.
By the way. Hij heeft nu de wens om een voetbalwedstrijd van Ajax te bezoeken. Als rechtgeaarde supporter van Utrecht ga ik daar eerst nog even over nadenken.
