Ik ben op weg naar Daley. We gaan naar de GGz West Noord-Brabant. Samen met de geneesheerdirecteur zullen we een masterclass geven over het verminderen van separaties, liefst tot nul.

De moeder van Daley ontvangt me hartelijk met een knuffel. Onlangs is haar man overleden na een lange strijd tegen de vervelende volksziekte.

Ze zegt: ‘Ja Harry, het is eenzaam, zonder mijn man.’

De tafel ligt bezaaid met administratie. Ze vertelt dat ze nu eindelijk de kracht heeft gevonden zich ertoe te zetten.

Daley komt de huiskamer binnen. Hij ziet er goed uit. Mooie bos bruine krullen, slank postuur. Hij loopt op me af en geeft me een knuffel. Het voelt aan als een goede knuffel. Niet te strak, maar wel stevig. Zijn houding voelt sterk aan. Daley begint te vertellen over zijn gevoel, over het verlies van zijn stiefvader en wisselt na een tijdje van onderwerp en begint over zijn toekomstplannen.

Hoe was dat tweeënhalf jaar geleden, toen ik Daley en zijn moeder voor het eerst ontmoette. Daley zat als een bang vogeltje verschanst in zijn kamer. Hij was zijn innerlijke spoor kwijtgeraakt. De professionals zouden het een psychose noemen. Daley kan daar ver in meegaan, ‘maar’, zegt hij, ‘diep in mijn hart denk ik er toch anders over. Ik heb namelijk ook veel van mijn psychoses mogen leren.’

We stappen in de auto en kakkelen over van alles en nog wat. Het gesprek gaat richting het thema vriendschap. Waarom het gesprek die kant opgaat weet ik ook niet. Ik geef Daley mijn learning diary. Het is een gestript boek met blanco bladzijdes. Hij pakt de pen en de eerste drie woorden die hij opschrijft zijn:

‘Connectie-Vertrouwen-Tijdloos’

Tijdens de rit vertelt Daley over deze drie–eenheid.

De connectie heeft te maken met de klik. Het bovennatuurlijke wat je niet fysiek kan zien, maar wel haarfijn kan aanvoelen, een onbreekbare band. Hij noemt het ook wel intuïtie of het bovennatuurlijk gevoel. ‘Harry, dat gevoel ken je toch wel! Het gevoel dat iemand echt in je gelooft, ondanks wat je overkomen is in je leven.’

Het volgende woord, vertrouwen, daar is meer voor nodig, want dat betekent dat je als mens moet investeren in een ander. Dat je durft te delen en te zeggen wat je op je hart hebt. ‘Harry, net zoals bij ons, dat is toch een bijzondere verbintenis. Kijk nou eens weer waar we naar toegaan en hoe we nu in de auto met elkaar praten over vriendschap.’

Vriendschap hoort daarnaast tijdloos te zijn. Als het goed zit en we elkaar bijvoorbeeld een 
jaar niet zien en we ontmoetten elkaar weer, dan is het weer als vanouds. Dat is vriendschap.

Ik luister ademloos. Wanneer ik opzij kijk, ontmoet ik zijn ogen en beginnen we spontaan te lachen. Daarna volgt stilte in het geronk van de Kia Picanto.

De kracht van stilte. Wanneer een vriendschap goed zit, zal die nooit ongemakkelijk zijn.